Kerlingafjöll. Hér stóðu yfir hönnun á svæðinu og voru gerðar prófanir á myndatöku. Mavicinn gamli stóð sig ótrúlega vel. Ágúst 2021

Straumfjörður. Hér voru sko réttar aðstæður til myndatöku.

Rúmmálsmælingar
Fyrst er timburstæða á Hallormsstað, mælingin gekk vel

Stöng, Fyrsta verkefnið sem EKKI er flogið eftir hnitsetningu, heldur "manual". 

Turninn í Hólmavík

Rúmmálsmælingar á malarhaug , gekk eins og í sögu

Hér eru nokkrar myndir af skógum sem Normenn höfðu veg og vanda af í kringjum miðja síðustu öld.  Myndir hafa ekki verið litgreindar.

Alla tíð síðan Hlynur hjá Kvikland flutti búferlum frá Egilsstöðu í Kópavog hefur litli gleði gjafinn "Draumóra" Dísa fylgt, þar til á föstudaginn. Hún kvaddi heiminn vonandi sátt við aldur og fyrri störf. Ekki nóg með að vera gleðigjafi hinn mesti var hún einnig lím og veigamikill meðlimur fjölskyldunnar, enda mikil sorg á heimilinu núna. Alla daga fór hún í gönguferðir, langa sem stutta. Gönguferðir sem komu blóði vor manna á hreinfingu, líkt og skottið sem sveiflaðist í sífellu. 
Þeir sem hafa átt húsdýr þekkja væntanlega þessa tilfinningu: Að kveðja ástvin til margra ára. Ástvin sem tók alltaf glaður á móti þér þegar þú komst heim úr vinnunni. Dísa var þar og þegar hún enn hafði þrek gat hún beðið tímunum saman, standandi í sófanum með framlappirnar á arminum og horft út um gluggann og fylgdist með. Hún þekkti hljóðið í bílinum okkar og hafði hún lifað nokkra bíla. Megan, Hilux, Twingo, gráa-Landcruiser, Aigo og hvíta-Landcruiser. Hún þekkti þá alla, enda ferðaðist hún í þeim öllum. Fékk að fara með á alla landshluta. Frá Hörnströndum í Vestri til Langaness í Eystri, Þakgil í Suðri og Hvítserk í Norðri. Svo að segja allt þar á milli. Hún var með þegar skógar voru gróðursettir á Austurlandi og Vesturlandi. Hún hefur gengið um flesta skóga landsins. Henni þótti það ekki leiðinlegt. Hún fékk meira að segja vera viðstödd nokkrar grisjanir, það þótti henni reyndar leiðinlegt. 
Veturinn 2018-2019 var fastmótuðum lífrænum úrgang frá Dísu safnað eftir hvern göngutúr. Compost pokunum, ásamt áburðinum frá Dísu var blandað við ýmis fræ og þeim komið fyrir á sléttum Þorlákshafnarsands um vorið. Gaman verður að sjá hvort Dísa myndi þarna sinni eiginn skóg í framtíðinni, sjáum til. Hver veit nema hún verði vaktmaður staðarinns, einskonar "engill í eigin tré". 
Dísa var besti hundurinn. Á því er enginn vafi. American Cocker Spaniel fær bestu einkunn í að fylgja húsbónda, félagslyndni og ýmsu fleiri. Ég held að Dísa hafi einnig fengið bestu einkunn í eldhúsinu því hún var alltaf til í að hjálpa til og smakka alla rétti. Hún dæmdi svo afrakstur okkar tvífætlinganna, ekki bara með því að éta eða skilja eftir, heldur gat hún alveg haft álit og við skildum hvort annað. Hún var samt matargat, hún mátti eiga það. 
Margs er að minnast en síðustu vikur dísu voru henni erfiðir. Hún var komin með stórt krabbamein á hægri brjóskassa. Í maí 2019 var fjarlægt krabbamein á stærð við golfkúlu úr vinstri-neðstu spenunum.  Það krabbamein hafði alla tíð verið þegar hún var í okkar umsjón. Það var á stærð við stór bláber lengi vel í einum spenanum en dýralæknar ráðlögðu að láta það eiga sig en fór svo að vaxa. Loks var það fjarlægt og sýni tekið hjá dýralæknastofu Reykjavíkur.  Við fengum reyndar aldrei að heyra niðurstöðurnar, sem er svolítið sérstakt. Aðgerðin tókst samt vel en um sumarið fór að bera á öðru meini hægra megin og nokkru ofar. Það stækkaði hratt og um jólin vorum við komin á það að líklega væri best að fara að kvðja. Þá var þetta farið að hægja á Dísu okkar en hún var samt alltaf kát. Síðustu vikuna fyrir svæfingu var meinið orðið á stærð við kvenmannshönd og náði upp undir Framfóta-krika. Það var einnig farið að grafa í því og lyktin gat verið slæm eftir því. Við héldum því í skefjum með daglegum baðferðum og hreinsuðum sárið eins og vera gat með ýmsum græðandi efnum. 
Síðustu kvöldmáltíðir Dísu voru henni að skapi. Hún fékk sérstakan heilan kebabb fyrir sig. Hún naut þess í hverjum bita og svo fékk hún að smakka kengúruket einnig, svolítið framandi, en virkilega góð steik. 
Dísa var svæfð í Garðabæ og verður hún brennd. Öskunnu verður dreift um Sandahlíð, en þannig vill til að við Dísa höfðum skoðað þannan vettvang sumarið 2015, þegar við unnum þarna við t.d. stígagerð með krökkum úr Garðabæ (Það má sjá í eldri færslum hér). Nú má Dísa hvíla í friði og laus við öll mein og lífvænlegt amstur. 

Dísa var besti hundurinn. 

Fæðingardagur: 12.september 2007
Tveir fyrri eigendur. Komudagur til okkar var síðla árs 2014
Dánardagur: 24.janúar 2020 kl 16:30 á Dýraspýtala Garðabæjar. Svæfing: Eydís.
Duftreitur: Sandahlíð / (mögulegur minningarreitur á Þorlákshafnarsandi.)

Vonandi detta hér inn fleiri myndir síðar.